با توجه به اینکه رابطه بین افزایش فشار و کار بر مفاصل و استئوآرتریت شناخته شده است، محققان علت عدم افزایش استئوآرتریت را در صخره‌نوردان به این صورت توجیه کردند که فشار وارد بر مفاصل در صخره‌نوردی به آن حدی نیست که بتواند باعث افزایش خطر استئوآرتریت در دست‌های این ورزشکاران شود. علل دیگری هم برای آن ذکر کردند.
مثلا گفتند شاید بروز استئو آرتریت در صخره‌نوردان به سن آنها بستگی داشته باشد. مثلا در افراد جوان‌تر با اینکه فشار بر مفاصل ممکن است بیش از حد باشد، استئوآرتریت کمتر از صخره‌نوردانی است که سن بالاتری دارند. از طرف دیگر، شاید محققان این نکته را در نظر نگرفته باشند که افرادی که از ابتدا دست‌های ضعیفی دارند و در اثر چندین بار صخره‌نوردی دچار ناراحتی می‌شوند، بیشتر مستعد ابتلا به استئوآرتریت هستند.
آنها خودشان به علت ناراحتی‌های ایجاد شده این ورزش را کنار می‌گذارند و شاید این نتیجه‌گیری با این فرض کمی زیر سوال رود.
صخره‌نوردان به طور کلی دارای انگشتانی عریض‌تر و بزرگتر هستند که علت آن رسوب عوامل استخوانی بیشتر در سطح استخوان است که به طور معمول در افراد عادی دیده نمی‌شود. همان‌طور که می‌دانیم، به محتوای استخوانی انسان بعد از بلوغ اضافه نمی‌شود؛ اما در صخره‌نوردانی که این ورزش را در دوره بزرگسالی شروع کرده بودند، این افزایش محتوا در سطح استخوان‌ها دیده شد.
بنابراین صخره‌نوردی از جمله ورزش‌هایی است که می‌تواند باعث افزایش قدرت استخوانی شود. فشاری که بر بدن هنگام صخره‌نوردی وارد می‌شود به اندازه‌ای است که می‌تواند باعث ساخت و ساز استخوانی شود. همچنین می‌توان گفت برخلاف نظر سایر محققان، صخره‌نوردی باعث افزایش خطر استئوآرتریت زودرس نمی‌شود.
