تیم سال 1953 از انواع مختلف اکسیژن استفاده میکرد. تعدادی با سیستم باز که از هوای بیرون نیز استفاده میشد و تعدادی که اکسیژن خالص را در اختیار کوهنورد قرار میداد،
اکسیژن نوع دوم این خاصیت را داشت که به کوهنورد این امکان را میداد که با سرعت بیشتری صعود کند ولی مشکل مهمی که ممکن بود حادث شود، این بود که در صورت قطع سیستم اکسیژن‌رسانی کوهنورد به‌طور ناگهانی دچار کمبود اکسیژن میشد و به‌خاطر سیستم پیچیده‌اش امکان بروز مشکل در آن نیز بیشتر بود.
|
وزن کپسولهای اکسیژن تیم فاتح اورست در سال 1953 مابین 10 تا 15 کیلوگرم بوده است. منبع تصویر |
به‌دلایل فوق سیستم اکسیژن باز که از سیستم هوایی محیط هم استفاده میبرد امروزه مورد استفاده کوهنوردان قرار میگیرد.
جان هانت سرپرست تیم تصمیم گرفت که حمله اول توسط «بوردیلون» و «ایوانز» و با استفاده از سیستم اکسیژن بسته و حمله دوم توسط «هیلاری» و «تنسینگ» و با اکسیژن باز انجام پذیرد. هر دو تیم باید حمله نهایی را از گردنه جنوبی و از طریق مسیر یال جنوب شرقی انجام میدادند.
دلایل انتخاب این نفرات کاملاً موجه بود:
بوردیلون مسئول و متخصص اکسیژن تیم بود و «ایوانز» نیز از ابتداییترین مراحل صعود نفر همراه او محسوب میشد. ولی چرا باید از گردنه جنوبی حمله نهایی را آغاز میکردند نه از جایی بالاتر که شانس صعود آنها را افزایش میداد؟ هانت به این موضوع که استفاده از سیستم اکسیژن بسته سرعت کوهنورد را افزایش میداد و شروع از ارتفاع پایین‌تر را حل میکند اشاره میکرد ولی مسائل دیگری هم در این تصمیم دخیل بود.
برپایی کمپی بالاتر از گردنه جنوبی کاری مشکل بود و بارگذاری در آن نیز کاری مشکل‌تر و این کار نیز باید توسط نفرات تیم حمله به انجام میرسید. به‌نظر هانت امکان موفقیت با اکسیژن بسته کمتر بود و احتمال موفقیت تیم هیلاری و تنسینگ را بیشتر میدانست.
اگر «بوردیلون» و «ایوانز» موفق می شدند که عالی بود در غیر این صورت اطلاعاتی که آنها در اختیار تیم دوم قرار میدادند برای تیم دوم ارزشمند واقع میشد. این تصمیم‌گیری نشان از این واقعیت بود که سوابق نظامی هانت چگونه عمل میکرد. همانند حملات نظامی دسته اول برای پاکسازی میدان نبرد دسته دوم با مشکل کمتر جهت پایان دادن عملیات و استقرار وارد میدان می شدند .
پی نوشت
قله جنوبی اورست
بی شک یکی از عوامل بازگشت بوردیلون و اوانز از قله جنوبی در روز 27 می 1953 استفاده ایشان از سیستم اکسیژن بسته بوده است. آنها به خوبی می دانستند در صورت قطع اکسیژن در این سیستم امکان تطابق فرد با هوای محیط بسیار دشوار بوده خطر مرگ آنها را تهدید می کرده. در صورتیکه در سیستم اکسیژن باز حتی اگر کوهنورد ماسک اکسیژن خود را نیز بر دارد می تواند با محیط اطراف تطابق حاصل نماید.
