خطرات کوه پیمایی !!
برای مثال، در تهران می توان حد ارتفاعی این حریم را حدود 2500 متر دانست ؛ زیر این ارتفاع را میدان عمل شهروندان غیر کوه نورد (اگرچه ،کوه پیما) و بالای آن را حوزه ی کوه نوردی جدی فرض کرد . کوه پیمایی همگانی یا کوه گردی ، به طور کلی فعالیت پرخطری نیست و می توان گفت که از رانندگی در جاده های ایران هم کم خطر تر است . با این حساب ، می توان کوه پیمایی در مسیرهای دم دست و دارای پوشش متعارف امدادگر را به عنوان ورزشی سالم و مناسب برای همه ، توصیه کرد.
آموزش برای کوه پیمایان ، شامل اصول پایه ی گردش گری در محیط های باز (outdoor activities : طبیعت پیمایی ) است . در این زمینه ، باید در کتاب های درسی و رسانه های همگانی اقلام آموزشی گنجانده شود . همچنین لازم است که در ابتدای راههای کوه پیمایی (در تهران : میدان سربند ، بوستان جمشیدیه ، ولنجک ، دارآباد ، درکه ) تابلوهایی که در بردارنده ی اصول عام کوه پیمایی و حفاظت محیط زیست و هشدارها باشد نصب شود.
معمولاً کوه نوردان جدی هشدارهایی مانند این که « به دلیل بارش برف تازه از رفتن به ارتفاعات خودداری کنید » را جدی نمی گیرند و حتی اعلام رادیویی اینگونه خبرها را مغایر با آنچه که ترویج کوه نوردی خوانده می شود می دانند ، اما درست همین است که هشدارها و اعلام خطرهای مکرر از سوی مقام هایی که مسئول کوه نوردی یا جستجو ، نجات و امداد هستند داده شود ، این که عده ای به این هشدار توجه نخواهند کرد طبیعی است و نمی توان با استناد به آن نفس کار را نفی کرد .
برعکس ، باید این گونه اطلاع رسانی را تشویق کرد زیرا در یک شرایط هوایی پرمخاطره شمار زیادی از مردم آموزش ندیده را از کوه دور می کند که این سبب کم شدن تعداد حادثه ها و در نتیجه موجب کاهش خطرآفرین بودن کوه نوردی می شود . به علاوه چنین هشدارها و اطلاع رسانی ها تا حد زیادی رافع مسئولیت سازمان های « متولی » کوه نوردی و امداد خواهد بود .
در عین حال نباید سازمان های مسئول امور کوهستان یا امداد و نجات را موظف به پوشش کامل کوهستان برای دور نگاهداشتن همگان از هرگونه خطر دانست ، زیرا قرار نیست و نباید که هر فرد آموزش ندیده ایی سر به کوه نهاده و خودسری را که تحت پوشش بیمه ورزشی نیز نمی باشد و دچار حادثه ای شده از هر ارتفاعی به بهترین و سریع ترین شکل ممکن پایین آورد ! حدی از مسئولیت پذیری ، برای همگان هم لازم است .
