کوهنوردی، حادثه، قانون (حشمت حیدریان- عباس محمدی*) بخش 1

حقوق ورزشی. آگاهی از "حقوق" که جایگاه ویژه ای در حفظ نظم جامعه دارد، می تواند تا حد زیادی از وقوع حادثه که منجر به از میان رفتن سرمایه های انسانی و مالی  می گردد، جلوگیری کند و به این دلیل می توان گفت که حقوق ورزشی یکی از ارکان علوم ورزش است.

در کشور ما، در تدوین حقوقق ورزش کوه نوردی کاری صورت نگرفته است؛ نگارنده از چند سال پیش به آموزش هایی در این زمینه در گروه های کوه نوردی پرداخته است، اما این کارها کافی نبوده و لازم است دیگر کارشناسان و علاقمندان هم در این مورد اقدام کنند.

امنیت ورزشکاران. در نظام قضایی ایران، با توجه به اهمیت ورزش در رشد و تعالی جامعه، نوعی امنیت قضایی برای ورزشکاران مورد توجه قانون گزار قرار گرفته است: نخستین بار در سال 1352 به موجب ماده ی 42 قانون مجازات عمومی، مقرر گردید که حوادث ناشی از عملیات ورزشی مشروط به این که سبب آن حوادث نقض مقررات مربوط به آن ورزش نباشد، جرم تلقی نگردد. پس از انقلاب هم این قانون با این قید که مقررات آن ورزش مغایرتی با موازین اسلامی نداشته باشد، تنفیذ گردید. ماده ی 32 قانون مجازات اسلامی مصوب 21/7/1361 چنین است؛ «اعمال زیر جرم محسوب نمی شود: 1-... 2-... 3- حوادث ناشی از عملیات ورزشی مشروط بر این که سبب آن حوادث نقض مقررات مربوط به آن ورزش نباشد و این مقررات هم با موازین شرعی مخالفتی نداشته باشد». در حال حاضر، این ماده ی قانونی به همین شکل در بند3 ماده ی 59 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 مذکور است.

چند دلیل این که حوادث ناشی از عملیات ورزشی جرم محسوب نمی شود، چنین است:

1.    هدف ورزش؛ که پرورش انسان ها، به ویژه نسل جوان و منافع حاصل از آن است.

2.    رضایت طرفین؛ ورزشکاران با رضایت متقابل به عملیات ورزشی می پردازند.

3.    مقررات ورزشی؛ که عملیات خطرناک و خلاف روحیات ورزشی را ممنوع می سازد.

گردآوری : حمید رضا طاهر

منبع : http://www.alpineclub.ir