مراقبت از خود و طبیعت در "تنگ پیمایی"
• مسوولیت ایمنی خودتان را برعهده بگیرید و خوداتکا باشید.
• مسیر را بشناسید و خوراک، آب، وسایل ایمنی و کمک های اولیه، نقشه، و پوشاک مناسب با خود داشته باشید.
• شنا کردن و روش های خودنجات با طناب را بدانید.
• تنها صعود نکنید.
• اگر بارندگی یا تغییر هوا پیش بینی شده است، به تنگ پیمایی نروید.
• پیش از ورود به آب، ژرفای آن را اندازه بگیرید.
• به تازه کاران، فرود رفتن را پیش از رفتن به تنگ پیمایی و نه در تنگ ها، آموزش دهید.
• "افت دما" (hypothermia) خطری واقعی است. پوشاک ویژه ی محیط های خیس (wetsuit) و پوشاک گرم اضافه با خود داشته باشید.
• به گروه های سریع تر، راه بدهید.
• از پیمایش تنگ ها در ساعت ها و روزهای پر رفت و آمد خودداری کنید. شلوغی می تواند موجب کندی و بروز مشکلات ایمنی شود.
• جزییات مربوط به گروه خود، و مسیر رفت و برگشت تان را نزد یک شخص مسوول بگذارید.
• از پوست خود، با پوشاک و کلاه مناسب و کرم آفتاب محافظت کنید.
• شماره تلفن های اورژانس و امدادگران را با خود داشته باشید.
شما هم تنگ ها را فرسوده نسازید!
• اندازه ی گروه خود را کوچک و قابل مدیریت بگیرید (4 تا 8 نفر).
• از سوراخکاری (بولت گذاری) و تغییر دادن شکل سنگ ها بپرهیزید.
• از کار گذاشتن حلقه نوار (اسلینگ) های غیرضروری خودداری کنید و حلقه نوارهای کهنه را جمع کنید.
• از میانه ی جویبارها عبور کنید تا به کناره های حساس جویبار و به گیاهان لطیف آسیب نرسانید.
• از درست کردن مسیرهای فرود و جاپاهای نو خودداری کنید- از مسیرهای موجود استفاده کنید، و یا در منطقه های دست نخورده، پخش شوید [که ردّ جدید پدید نیاید].
• روی پیش آمدگی ها با دقت راه بروید- سنگ های پوسته پوسته و طاقچه های نازک به راحتی می شکنند.
• مسیرها را (با نشان، سنگ چین، شاخه) علامت گذاری نکنید. هر گروه باید دست کم یک ابزار راهیابی داشته باشد.
• تنگ های جدید را معرفی عمومی نکنید تا فرصت کشف [برای دیگران] باقی بماند و تاثیرهای منفی به حد کمینه برسد.
• از اجاق های سوختی استفاده کنید- زخم های آتش بر طبیعت زشت هستند، و [با جذب دیگران به آن نقطه] موجب جمع شدن آشغال و آسیب دیدگی پوشش گیاهی می شوند.
• از چادر زنی در تنگ ها خودداری کنید.
• مدفوع را از تنگ ها بیرون ببرید.
• با خرچنگ ها و دیگر جانوران وحشی کاری نداشته باشید.
• هرگونه پسماند را با خود ببرید.
* واژه ی "تنگ" در فارسی، هنگام گفتگو از پدیده های کوهستانی، به معنای دره ی بسیار باریک و پر شیب به کار رفته است. نمونه های بسیاری از این پدیده ها را در کشور داریم: تنگ رغز، تنگ زندان، تنگ براق، تنگ تکاب، تنگ سلیمان، تنگ صیاد، تنگ واشی، و... . در این مورد، نباید نوشت: "تنگه". چرا که "تنگه" برای آبراهه های باریک دریایی به کار می رود (تنگه ی هرمز، تنگه ی پاناما،...).
"دره" اصطلاحی است کلی تر که می تواند شامل پدیده هایی مانند دره های بسیار بزرگ و پهن مانند دره ی هراز یا دره ی لار، و همچنین تنگ ها و "تنگنا" (gorge) ها شود.
با این توضیح ها، پیشنهاد می کنم که به جای "دره نوردی"، عبارت "تنگ پیمایی" را معادل canyoning یا canyoneering به کار بریم.
این یادداشت، از تارنمای اداره ی محیط زیست و میراث نیو ساوث ویلز (NSW) استرالیا برداشت و ترجمه شده است:http://www.environment.nsw.gov.au/parksafety/Canyoning.htm
عباس محمدی- عضو گروه دیده بان کوهستان انجمن کوه نوردان ایران، مرداد 1391
گردآوری : حمید رضا طاهر
منبع : http://www.alpineclub.ir
