اولین فاتحان اورست

اولین فاتحان اورست

 

انجمن پزشکی کوهستان ایران: در ساعت ۳۰.۱۱ صبح ۲۹ مه ۱۹۵۳ ادموند هیلارى کوهنورد نیوزلندى و تنزینگ نورگى شرپاى نپالى موفق شدند تا براى اولین بار به اورست بلندترین قله جهان با ارتفاع ۸۸۵۰ متر از سطح دریا صعود کنند. این دو نفر که از اعضاى یک تیم انگلیسى اعزامى به اورست بودند پس از گذراندن یک شب ترسناک در ارتفاع ۸۵۰۴ مترى صعود نهایى خود را آغاز کردند. این خبر به سراسر دنیا مخابره شد. کوه اورست تاج رشته کوه هیمالیا واقع بر نوار مرزى بین نپال و تبت است. این قله که اهالى تبت آن را «چومولونگ ما» یا «الهه مادر سرزمین» مى نامند، از سوى انگلیسى ها به یاد سرجورج اورست (Sir Goerge Everest) نقشه بردار انگلیسى که در منطقه جنوب آسیا فعالیت مى کرد به نام اورست نامگذارى شد. قله اورست دوسوم ارتفاع جو زمین را طى مى کند و ارتفاع آن در محدوده ارتفاع پرواز هواپیماهاى جت است. آب و هواى غیرقابل پیش بینى، دماى بسیار پایین هوا و مقدار کم اکسیژن موجود در آن از دیگر مشخصات قله اورست به شمار مى رود. اولین تلاش براى صعود به اورست در سال ۱۹۲۱ توسط یک تیم انگلیسى انجام شد. آنها پس از طى ۴۰۰ مایل مسیر صعب العبور از سرزمین تبت به اورست رسیدند. صعود آنها به دلیل توفان هاى شدید لغو شد.اما به نظر مى رسید در میان اعضاى تیم کوهنوردانى مانند لى مالورى صعود به اورست را امرى شدنى یافته بودند.

 

لى مالورى در جواب به پرسش یک خبرنگار که دلیل وى براى صعود به اورست را جویا شده بود، به کنایه گفت: «چون اورست وجود دارد.»در سال ۱۹۲۲ در بین گروه کوهنوردى اعزامى از انگلستان که کوهنوردان زبده اى مانند جورج فینچ، جفرى بروس و مالورى را به همراه داشتند، توانستند به ارتفاعى بالاتر از ۸۲۳۰ مترى صعود کنند که تا آن زمان صعودى بى سابقه محسوب مى شد.طى صعود دیگرى که مالورى همان سال انجام داد هفت باربر شرپاى نپالى بر اثر سقوط بهمن جان خود را از دست دادند. (شر پاها از اهالى منطقه کومبو هستند که به علت قدرت بدنى بالا و مقاومت بالا در برابر شرایط سخت و خطرناک ناشى از ارتفاع سال ها است نقشى بسزا در تمام صعود هاى کوهنوردان ایفا مى کنند) در سال ۱۹۲۴ سومین تیم کوهنوردى براى صعود به اورست از کشور انگلستان اعزام شد. یکى از اعضاى تیم به نام ادوارد فورتون توانست بدون استفاده از کپسول اکسیژن به ارتفاع ۸۵۷۴ مترى صعود کند در حالى که با قله تنها ۲۷۰ متر فاصله داشت. چهار روز بعد مالورى به همراه آندرو ایروین صعود دیگرى را به منظور فتح قله آغاز کردند و بعد از آن دیگر زنده دیده نشدند. در سال ۱۹۹۹ جسد مالورى که در اثر سرما تا حد زیادى سالم مانده بود در ارتفاعات اورست در حالى پیدا شد که استخوان هاى وى در اثر سقوط خرد شده بودند. این پرسش که آیا ایروین یا مالورى توانسته بودند قله را فتح کنند یا نه همیشه بى جواب باقى ماند.تلاش هاى متعدد دیگرى براى صعود به اورست از مسیر شمال شرقى تبت انجام شد که همگى بى ثمر ماند.پس از جنگ جهانى دوم تبت مرز هاى خود را بر روى بیگانگان بست تا سال ۱۹۴۹ که مرز ها به روى دنیا باز شد. در سال هاى ۱۹۵۰ و ۱۹۵۱ تیم هاى کوهنوردى از انگلستان اقدام به صعود از مسیرهاى ناشناخته جنوب غربى کردند. در سال ۱۹۵۲ یک گروه سوئیسى توانستند با یافتن مسیرى که از آبشار یخى منطقه کومبو مى گذشت، دو تن از اعضاى تیم به نام هاى ریموند لامبرت و تنزینگ نورگى را تا رسیدن به ارتفاع ۸۵۹۹ مترى یارى دهند. این دو کوهنورد با رسیدن به پاى قله جنوبى، فقط به دلیل کمبود آذوقه مجبور به بازگشت شدند.در حالى که همه از این موفقیت سوئیسى ها متعجب بودند، یک تیم بزرگ کوهنوردى تحت سرپرستى کلنل جان هانت در سال ۱۹۵۳ به منطقه اورست اعزام شد. با وجود اینکه تیم انگلیسى ها از بهترین کوهنوردان انگلستان و با تجربه ترین شرپاها مانند تنزینگ نورگى سود مى برد ولى اقدام به ثبت نام از کوهنوردان مستعد از کشورهاى مشترک المنافعش مانند نیوزلند کرد که طى آن دو کوهنورد نیوزلندى: جورج لووه و ادموند هیلارى به عضویت تیم درآمدند. اعضاى گروه همگى مجهز به لباس و پوتین هاى عایق مخصوص، تجهیزات رادیویى قابل حمل، سیستم هاى باز و بسته اکسیژن شدند.پس از برگزارى یک سلسله اردوهاى آمادگى، برنامه صعود تیم در ماه هاى آوریل و مه ۱۹۵۳ قطعى شد. با استفاده از مسیر جدیدى که در آبشار یخى کومبو ایجاد شده بود، تیم اعزامى به یال غربى رسید. در ۲۶ مه، چارلز اوانز و تام بوردیلون اولین صعود خود را آغاز کردند و با اینکه تا قله ۹۰ متر ارتفاع بیشتر نمانده بود به دلیل اختلال در عملکرد کپسول هاى اکسیژن مجبور به بازگشت شدند.دو روز بعد در ۲۸ مه، ادموند هیلارى و تنزینگ نورگى اقدام به صعود کردند و پس از گذراندن یک شب هولناک و بسیار سرد، در ساعت ۹ صبح روز بعد به قله جنوبى اورست رسیدند. پس از یک ساعت پیاده روى به یک مسیر تند سنگلاخى به ارتفاع تقریبى ۱۳ متر رسیدند.هیلارى با استفاده از یک شکاف در بدنه کوه و پس از قرار گرفتن در آن - مسیرى که پس از آن به یاد هیلارى «قدمگاه هیلارى» نامیده مى شود- با انداختن طنابى تنزینگ را در صعود یارى کرد. در حدود ساعت ۳۰/۱۱ صبح، این دو کوهنورد بر فراز بام دنیا ایستاده بودند. خبر این موفقیت بزرگ به وسیله اعضاى تیم اعزامى که در استراحتگاه بودند از طریق رادیو به لندن ارسال شد و ملکه الیزابت که در شرف تاجگذارى بود از این خبر مطلع شد. اواخر همان سال، هیلارى و هانت از طرف ملکه مفتخر به دریافت نشان شوالیه شدند و از آنجایى که تنزینگ از اهالى ممالک بریتانیا نبود، مدال شجاعت امپراتورى با درجه پایین تربه وى تعلق نگرفت.پس از صعود تاریخى هیلارى و نورگى به اورست، تیم هاى بسیارى قله اورست را فتح کرده اند و هر ساله تعدادى از کوهنوردان جهان در راه این قله جان خود را از دست مى دهند. 

منبع:http://iranmountainmedicine.blogfa.com