سفری باید
سفر یعنی زندگی .یعنی عشق . یعنی تفاوت و احساس کردن. یعنی از یه نواختی و کرختی در اومدن . پس چه بهتر که همین عشق و زندگی مون یه جورایی خاص باشه . یه جورایی که هر کسی ازش خبر دار میشه به ما غبطه بخوره و اونم بخواد یه تکونی به خودش بده . از اون تکونهایی که شاید مسیر زندگیش و تغییر بده اونم به کلی . از اون غبطه های که ما خوردیم و الانه که می خوایم سعی کنیم که از این یه نواختی و زندگی پوچ شهری در بیایم . رویای هر شب من و حمید هم شده . اینکه این جوری که همه هستند نباشیم . این که زندگی کنیم مال خودمون.
ولی تا وقتی درگیر این زندگی شهری و این ادمها و این کارای ماشینی و شرکتی هستیم ناخودآگاه هر کاری که می کنیم تا از این شرایط در بیایم انگار نمی شه .
پس باید یه جورایی کند و رفت . این جمله ی همیشه گی حمیده"باید کند و رفت".
جالبه که وقتی سفر نامه کسایی که این کارا رو کردند و می خونی یا می شینی پای صحبتهاشون همشون فقط این جمله رو میگند. باید کند و رفت .استارت فعالیت ما از خرید دوچرخه شروع شد . اونم درست شب عید سال ۹۲ با دست خالی .الان تازه یک ماهه که من دوچرخه گرفتم و اسمشو گذاشتیم "حسن" . عاشقشم .
درست عین مادری که به بچه هاش عشق می ورزه . اسم دوچرخه ی حمیدم " بهادر" اون یک سال می شه که دوچرخه خریده. انگار با خرید هر کدوم از وسایل سفر به رویاهات نزدیک تر میشی. اولین روزی که با حمید رفتیم واسه تمرین یه زوج سویسی رو دیدیم که ۸ ماه پیش سفرشون رو با دوچرخه شروع کرده بودند و الان یک ماه بود رسیده بودند ایران واز اینجام راهی هند و نپال بودند. واقعا خوب بود .
استارت واسه یه همچین حرکتی و دیدن این زوج درست روز اول تمرینمون....
ما هم امیدواریم که درست این موقع سال آینده همونطوری که برنامه ریزی کردیم یعنی اردبیهشت سال ۹۳ توی همین وبلاگ از استارت سفر و خاطرات سفرمون براتون بنویسیم.
